Blog

Te gast bij Barra Amsterdam van Club Atlético Peñarol

Een maand lang waren we te gast bij de jongens van Barra Amsterdam, die al jaren verbonden zijn aan Club Atlético Peñarol, een van de grootste en meest historische clubs van Zuid-Amerika. Maar liefst vijf keer winnaar van de Copa Libertadores en 54 keer kampioen (recordhouder) van Uruguay. In Uruguay is voetbal geen sport, het is een levensritme. En bij Peñarol is dat ritme luid, zwart-geel, en onverstoorbaar, zelfs als de uitslag tegenvalt. We reizen mee met de groep Los Barrios Unidos (een fanatieke groep binnen Barra Amsterdam die naar alle wedstrijden gaan).


Penarol- Cerro Largo

Het Estadio Campeón del Siglo ligt bijna twintig kilometer buiten de stad. We worden hartelijk ontvangen door de barra’s en krijgen een rondleiding. Het stadion is pas negen jaar oud, modern, maar gebouwd met respect voor de kleuren en het karakter van Peñarol. Rond de omloop klinkt al muziek: drums, trompetten, ritmes die we in Europa niet kennen. De supporters betreden middels de bekende entrada de tribune. Negentig minuten lang heerst er een intense sfeer beats, gezang, vlaggen. Van baby’s met gehoorbescherming tot ouderen: iedereen leeft mee. De pyroshow in de tweede helft versterkt het ritme op de tribunes. Peñarol verliest de wedstrijd met 0-2, maar de steun blijft onverminderd doorgaan. Waar supporters in Europa bij een achterstand geregeld stilvallen, blijft hier het stadion leven tot het laatste fluitsignaal. De jongens van Los Unidos Barrios nodigen ons uit voor Vélez Sarsfield uit, een kraker in de Copa Libertadores. Buenos Aires away, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen.

Velez Sarsfield – Penarol

De busrit naar Buenos Aires duurt twaalf uur en vertrekt rond tien uur ’s avonds. Gezien de bus om 22 uur in de avond vertrekt verwacht je een rustig ritje waarbij iedereen slaapt. Niks is minder waar, er barst al snel een non-stop feest los. De slogan van de barra’s, Los Dueños de la Fiesta (de eigenaren van het feest), wordt letterlijk genomen. Er wordt gezongen, gedronken, getrommeld — de hele nacht. Onderweg worden alle bussen gecontroleerd zoals we dat hier ook kennen, echter wordt zelfs de alcohol ingenomen. Bij aankomst verzamelen we op een groot grasveld vlakbij het centrum; dit is al jaren hun vaste plek voor uitwedstrijden in Buenos Aires. In de middag leeft men naar de wedstrijd toe, opnieuw begeleid door muziek en politiebegeleiding richting het stadion. De lokale autoriteiten heeft in samenwerking met CONMEBOL besloten dat de drums niet meemogen. Toch wordt er negentig minuten lang gezongen. Het uitvak is opvallend genoeg geplaatst op de lange zijde van het stadion. Ondanks de indrukwekkende sfeer is de wedstrijd zelf van matig niveau. Bij de 0-1 voor Peñarol barst het uitvak uit elkaar van vreugde, maar in blessuretijd komt Vélez alsnog langszij. Na afloop proberen enkele supporters uit het vak te breken, maar door de galgenwaard constructie kunnen de barras van beide teams niet bij elkaar komen. De terugrit naar Montevideo is een lange.

Basketbal

Gedurende onze maand bezoeken we ook vier basketbalwedstrijden van Peñarol. Sinds 2018 heeft de club een actieve basketbalafdeling, met als thuisbasis het geel-zwarte Palacio Peñarol. De sfeer is verrassend intens: trommels, vlaggen, trompetten en paraplu’s worden ingezet om één lange zijde in vuur en vlam te zetten. Onder het genot van jointjes en fernet con coca wordt er 90 minuten lang (of hoelang een basketbalwedstrijd duurt) lawaai gemaakt door de Barra’s. Het doet eerder denken aan een vol voetbalstadion dan aan een basketbalhal. Peñarol verliest helaas met 2-3 de kwartfinale van Defensor. Een halve finale tegen nacional hing in de lucht. Bij winst zouden ze tegen hun eeuwige rivaal spelen helaas zijn we er dan niet meer bij en kunnen we de bekende ‘hijos de puta nacional’ kip niet mee maken. Deze opblaaskip wordt bij de klassiekers meegenomen en op de tribune getentoonsteld.

Danubio-Penarol

Het duel tegen Danubio wordt gespeeld in het Jardines del Hipódromo, een compact stadion in een gelijknamige wijk van Montevideo. De toegangsprocedure is eenvoudig: online koop je een kaartje voor de zijde van je voorkeur — Danubio of Peñarol. Twee volledige zijdes zijn zwart-geel gekleurd. Een leger aan Peñarol-vlaggen is opgehangen in het stadion, waardoor het eerder op een thuiswedstrijd lijkt. Wij nemen plaats op de lange zijde, Tribuna Palmera, genoemd naar een versleten palmboom die dwars door de tribune heen groeit. Aan de overzijde een klein groepje Danubio-barra’s, maar de sfeer wordt volledig bepaald door Peñarol. De wedstrijd eindigt in een zakelijke 0-1 overwinning. Na afloop krijgen we een rondleiding door Peñarol-wijken, waar muurschilderingen het straatbeeld domineren.

Penarol-Miramar Misiones

Vorig jaar reikte Penarol tot de halve finale van de Copa Libertadores. Helaas heeft de CONMEBOL (mafia) een straf uitgedeeld vanwege de pyroshow in de halve finale tegen Botafogo waardoor er in de groepsfase bij de thuiswedstrijden dit seizoen geen supporters aanwezig. Peñarol wint doordeweeks thuis van San Antonio Bulo Bulo en de spelers worden een hart onder de riem gestoken door het vele vuurwerk buiten het stadion. In het weekend is publiek wel weer welkom. Tegen Miramar Misiones is de sfeer weer zoals het hoort: trommels, zang en een duidelijke boodschap aan de spelers. De wedstrijd wordt overtuigend met 4-2 gewonnen.

Montevideo Wanderers-Penarol

De laatste wedstrijd van onze reis speelt zich af in het stadion van Montevideo Wanderers. Net als bij veel clubs in Uruguay bestaat het stadion hoofdzakelijk uit staanplaatsen. Capaciteit: 8.000. Peñarol heeft opnieuw een korte én een lange zijde in handen — er zijn meer uitsupporters dan thuisfans. De sfeer is magisch. Wat het stadion aan grootte mist, maakt het goed in intensiteit. Negentig minuten lang wordt er gezongen. Peñarol wint met 1-2. Een waardig slotstuk van een reis die ons dichter bij het kloppend hart van Zuid-Amerikaans voetbal bracht. Deze unieke club bezoeken is zeker een aanrader!

Webshop